Jannie over dood, (nieuw) leven en geloof

Tijdens de Week van het leven wordt er aandacht gevraagd voor hulp aan vrouwen die onbedoeld zwanger zijn. En voor hun ongeboren kindje. Jos Leijenhorst, directeur De christelijke zorgverzekeraar, praat daarover met Jannie. Op een avond werd zij door drie mannen verkracht. Later bleek ze zwanger. Wat moest ze met de baby? Een gesprek over dood, (nieuw) leven en geloof.
 

Jannie ging vroeg uit huis, trouwde en scheidde al snel

Jannie werd geboren in een groot gezin en ging naar een christelijke school. Op haar 12e mocht ze zelf kiezen of ze naar de kerk bleef gaan. Omdat ze ‘de verhalen mooi vond’, deed ze dat. Op haar 17e trouwde ze om haar ouderlijk huis te ontvluchten. Maar dat huwelijk eindigde al snel in een scheiding. Een directe aanleiding daarvoor was een aangifte tegen haar ex-man voor ontucht met een minderjarige. Jannie: ‘De politie vertelde me wat voor soort man hij was: een seksverslaafde. Hij had al een heel verleden achter zich en deed alles wat verboden was. Ik had dat nooit zo sterk ervaren. Als je een tijdje in die wereld zit, ga je heel veel dingen normaal vinden. Dat mannen ongevraagd aan je zitten, bijvoorbeeld.'

Ze maakte vreselijke dingen mee

Jannie werd door haar ex-man bedreigd met de dood en kreeg van de politie bescherming. Ze ging in een flat in een andere plaats wonen, om hem niet meer te hoeven zien. Daar bleek ze ook niet veilig. ‘Heel vaak werd ik achtervolgd vanuit de cafetaria waar ik werkte’, vertelt Jannie. ‘Er werden vreselijke dingen met me gedaan. De details zal ik maar weglaten. Ik voelde me zo smerig en zo eenzaam en was zo bang. Ik werd bedreigd dat ik mijn mond moest houden, want anders.... Een nieuwe verhuizing naar weer een andere woonwijk hielp ook niet.’

Het verleden bleef haar achtervolgen

‘Ik kwam op een avond terug van de jeugdvereniging en fietste het laatste stukje alleen. Bij de flat stonden 3 mannen en die hebben me om beurten verkracht. Wie dat waren, weet ik nog steeds niet. Ik heb toen een tijd gehad dat het me allemaal niks meer kon schelen. En ik wilde niet meer leven. Ik was boos op God, op iedereen. Het was een eenzame, angstige tijd. Maar God zag me wel.

Jannie werd zwanger na een verkrachting

Er kwam iemand van de jeugdleiding langs’, vertelt Jannie verder. ‘Ik vertelde haar een stukje van mijn verhaal en dat ik dacht dat ik zwanger was. Die morgen ben ik bij de dokter geweest. ’s Middags moest ik terugkomen om de uitslag te horen. Ik wist dat ik zwanger was en dat God voor me zorgde, wat er ook gebeuren zou. Hij was en is er, dat zie ik aan mijn dooptekst. Dat is Jeremia 1:19: ‘Al zullen ze tegen u strijden, zij zullen u niet overmogen, want Ik ben bij u, luidt het woord des Heeren, om u te bevrijden.’ God was erbij in deze situatie en Hij laat nooit los wat Zijn hand is begonnen.’

Ondanks alles merkte ze dat God dichtbij was

‘Er zijn mensen geweest die me niet geloofden, zelfs mijn moeder vond dat het mijn eigen schuld was. Ik heb zelf ook jaren gedacht dat alles mijn schuld was. In die tijd was God heel dichtbij en ik hoefde geen uitleg te geven. God wist en weet alles van mij. Hij is mijn Rechtvaardiger. In 1986, op mijn 26e, werd mijn dochter geboren. Ik noemde haar Simone Talita, naar Markus 5:41: ‘Meisje, ik zeg je, sta op.’ Op het geboortekaartje stond: ‘Hij zal zegenen wie de Heere vrezen, kleinen zowel groten (Ps. 115:13).’

Ze deelt haar verhaal om lotgenoten te helpen

‘Ik spreek vaak vrouwen voor wie praten over abortus en verkeerde seksualiteit nog steeds ongepast is. Veel van hen zeggen dat grensoverschrijdend gedrag van mannen hun eigen schuld is. Dat zij zelf aanleiding hebben gegeven of zich niet goed kleedden. Ze zakken steeds verder weg in die schuldgevoelens. Ze trekken zich terug en worden eenzaam. Ik wil dat graag doorbreken. Je bent niet schuldig, als je verkracht bent. Verder denken mensen vaak dat verkrachting en abortus dingen zijn die vooral in de Randstad en Amsterdam spelen, maar dat is niet zo. Het gebeurt ook hier, in Twente, achter gesloten deuren. Ook binnen de christelijke wereld en de kerk.’

Het geloof is van heel grote betekenis

‘Als ik het geloof niet had, was ik er niet meer geweest. Tot aan de scheiding van mijn ex-man kende ik God wel. Maar had ik niet echt een levende relatie met Hem. Op een avond ging de bel bij mijn voordeur. Ik dacht dat de mannen voor de deur stonden die mij steeds lastigvielen. Ik deed niet open en schreeuwde onder de schemerlamp tegen God: ‘Als U er bent, help me dan!” De deurbel bleef rinkelen. Ik liep er voorzichtig heen en keek door het oogje wie er stond. Het was mijn neef, die ik jarenlang niet gezien had, en die ook gelovig was. Het was op dat moment een verhoring van mijn gebed. Ik ben die avond, toen hij weg was, op mijn knieën gegaan en heb mijn hart aan de Heere gegeven. Ik ervaarde heel sterk dat God echt bestond en dat er mensen om me heen waren die wél van me hielden. Kort gezegd: dat er liefde bestond zonder dat er iets móést, zonder bijbedoelingen. En juist toen had de verkrachting plaats. Ik was helemaal terug bij af, sloot me maanden op en liet niemand binnen. Het heeft jaren geduurd voordat ik mensen weer helemaal durfde te vertrouwen. Maar God zag me wel en liet me niet los.’

De gedachte aan abortus ging nooit door haar hoofd

‘Vóór de test had ik maar 1 gedachte: ik wil niet zwanger zijn. Ik heb nooit gezegd dat ik het kindje niet wilde, ik wilde niet zwanger zijn. Toen ik wist dat ik zwanger was, heb ik het kindje meteen welkom geheten. De gedachte aan abortus is nooit door mijn hoofd gegaan. Ik wist dat er leven in me groeide en daar horen wij niet aan te zitten. Ook dit leven is door God gemaakt. Niet iedereen steunde me in die beslissing. Er waren christenen in mijn gemeente die zeiden: ‘Waarom laat je geen abortus plegen? Het kind is ontstaan uit een verkrachting en dan mag je het weg laten halen.’ En mijn moeder reageerde met de woorden: Je zult het zelf wel uitgelokt hebben.’

Zonder geloof in God had de keuze anders kunnen zijn

‘Ik kan mij voorstellen dat vrouwen een andere keuze maken, als ze de Heere niet kennen. Want het is een moeilijke weg die je moet gaan. Maar als christen geloof ik dat er leven in je groeit en dat je er niet alleen voor staat. In zo’n situatie heb je mensen nodig die je echt begrijpen, die hetzelfde hebben meegemaakt. En mensen die je kunt vertrouwen. Aan hen durf je het makkelijkst je hele verhaal te vertellen. Dat merk ik bij mezelf. Ik deel best weleens stukjes. Maar er zijn er maar weinig die mijn hele verhaal kennen. Het moeten ook personen zijn die goed kunnen luisteren en niet meteen oordelen. Anders voel je als vrouw nog meer schaamte en schuld. Zeker als het christenen zijn die je veroordelen.’

Voor haar dochter was het niet altijd makkelijk

'Mijn dochter is erg met de vraag bezig geweest: 'Wie ben ik nou en waar kan ik op vertrouwen?'. Het was een moeilijke zoektocht voor haar. Toen ik zelf een paar keer goed ziek was, stelde ze me de vraag: 'Als jij er niet meer bent, wie heb ik dan nog?'. Toch heeft ook zij ervaren dat God er voor haar was en is. Zij heeft, net als Jannie, ervoor gekozen om haar biologische vader te vergeven. Dat is niet makkelijk voor haar geweest. Zo was haar eerste zwangerschap confronterend. De vraag naar erfelijke ziektes bijvoorbeeld, kon ze niet helemaal beantwoorden. Tegelijk is ze dankbaar dat ze een andere vader heeft gekregen, die ook echt haar vader is. En die haar nooit anders heeft behandeld.' 

Jannie heeft haar verkrachters vergeven

‘De vergeving van mijn verkrachters is echt de rode draad in mijn leven na mijn bekering. Als je de daders niet vergeeft, dan blijven die negatieve gebeurtenissen en gevoelens aan je hangen. Vergeven is een keuze. Het is je gevoelens van boosheid en bitterheid bij de Heere brengen. Dat is echt nodig, want als je dat niet doet, dan blijf je er je hele leven mee zitten. Een jaar of 2 geleden kwam ik iemand tegen die in het verleden verkeerd met me was omgegaan. Ik vroeg me af hoe het met hem zou gaan als hij voor de Heere zou moeten verschijnen. Die vraag liet me niet los en ik besloot hem een brief te sturen. Daarin schreef ik dat ik hem vergeven had. En dat het goed zou zijn als hij het in orde met de Heere zou maken.’

Gesprekken tussen voor- en tegenstanders van abortus zijn vaak moeilijk

‘Mensen willen zelf beslissen over hun eigen leven. Neem deze coronatijd, waarin heel veel burgers zeggen: ‘Ik vind dit, dus het moet zo. Ik heb recht op mijn eigen vrijheid.’ Mensen willen zelf beslissen over leven en dood. Over het einde ervan én over het begin.

Het is belangrijk om te praten met iemand die je begrijpt

‘Mijn advies aan vrouwen die onbedoeld zwanger zijn is om te gaan praten met iemand die je begrijpt. Zoek ook hulp bij professionals. Grijp niet te snel naar de ‘oplossing’ van abortus. Het is niet 1 generatie die daardoor geen leven krijgt. Het raakt ook de generaties die erna hadden kunnen komen. Als ík ervoor had gekozen, had ik nu mijn Simone en mijn kleinkinderen niet gehad. Ik ben stapelgek op ze en zie hen echt als de kroon op de schepping. Koos je ooit wel voor abortus? En loop je rond met gevoelens van spijt of schaamte? Weet dan dat er een vergevende God is. Bij Hem kun je altijd opnieuw beginnen.’

Het verhaal van Jannie toont hoe belangrijk het is dat we de gebrokenheid van het leven onder ogen zien. Juist door een ander vast te houden tijdens de moeilijke momenten van het leven, kunnen we voor elkaar van betekenis zijn.

Jos Leijenhorst, directeur De christelijke zorgverzekeraar

Ook interessant